Dennenappels

Ik schrijf om te onthouden dat ik piepklein ben.

Een piepklein schrijvend mensje.

Als ik schrijf, verbind ik mezelf.

Met mezelf, met anderen, maar voornamelijk met de Grootsheid van het leven.

Ik zou deze week de hele week gaan schrijven, maar het lukte niet. Daar zat ik dan in mijn kersverse roze geschilderde atelier. Zonder woorden.

Pas toen ik door mijn oplaaiende onrust mijn laptop dichtklapte en met een rugzakje de heide opliep, wist ik weer wat schrijven was.

Ik zat tegen een krom gewaaide den in de zon. Schapen graasden om me heen, los hangende dennenappels vielen naast mijn voeten, op mijn papier.

Plof, dit is waar het om gaat.

Om met je pen en papier in de wereld te zitten. En me te verbinden met de wind en op te schrijven wat ze te vertellen heeft.

Klein meisje in een grote wereld. Kom maar woorden, kom maar. Waai door mijn haren.

En ik verbind me niet alleen met de wind en met die boom. Maar ook met mijn lezers. Ik zoek de juiste woorden, toon, invalshoek zodat de dennenappels ook ergens anders kunnen landen.

Plof, op een blog.