Eerste kwartier

Ik ben bezig met een nieuw project. Ik schrijf iemands levensverhaal op.
Mijn concentratie is hoog en al schrijvend vliegt de dag voorbij.
Ik verbaas mezelf.

s Avonds fiets ik naar huis. Het is helder. De nieuwe maan staat al vroeg aan de hemel. Ze is op weg naar haar eerste kwartier.

O ja, het eerste kwartier. De tijd om aan nieuwe projecten te beginnen. Het bewijst zich keer op keer. Een nieuw project starten in een afnemende maan is geen goed idee. Dat gaat traag. Bij een afnemende maan is het makkelijker om naar achteren te kijken, naar het deel van je licht dat verduistert. Een tijd om af te ronden en tot rust te komen. Bij toenemende maan kijk je vooruit, naar het licht dat elke dag groeit.

Elke maan vergeet ik het weer. Maar als ik naar boven kijk, weet ik het weer. De trekkende ganzen helpen een handje. Ze vliegen in een grote V al gakkend met me mee. Ze roepen dat ik af en toe omhoog moet kijken.

En met mijn hoofd ik mijn nek, zie ik een sterrenbeeld van mezelf. Ik zit op Terschelling aan een schrijftafel. Het is van twee lichtjaren terug. Ik zat in een huisje te midden van duinen met meren waar de trekkende brand-, nijl- en rotganzen landden. Sindsdien is schrijven gekoppeld aan dat geluid.

Ik fiets verder naar huis, met de ganzen en de maan als mijn gidsen, die me er aan herinneren dat schrijven veel groter is dan ik vaak denk als ik in mijn eentje achter mijn computer zit. Het hele universum werkt mee. De maan, de ganzen en ik zelf in mijn allergrootste dimensie. Onzichtbaar, maar heel af en toe zichtbaar aan de sterrenhemel.