En nu ik toch al meer dan een maand vooral over de maan lijk te schrijven, maak ik het rondje ook af. Vrijdag was het Laatste kwartier. Ik reis mee met de afnemende maan. En dat betekent vooral vertragen. Uitrusten.
Ik ben op ons schip de Marius. We liggen in Franeker, maar daar merk ik weinig van. We komen namelijk niet uit het donkere ruim. De hele dag zitten we voor de houtkachel en drinken thee en juttersbitter. Ik lig in de bedstee en lees het nieuwe boek 'Toewijding' van Elisabeth Gilbert, die ze (alweer) speciaal voor mij heeft geschreven. Ik zit aan de grofhouten tafel een beetje te schrijven over een afnemende maan. Maar veel nieuwe woorden geeft deze maan niet. Ze is van de stilte. Van de stilte tussen de volle en de nieuwe maan. Van de tijd waarin de maan zichzelf terugtrekt in de duisternis. En ik ook. In het donkere stalen universum van de Marius, met slechts het flikkerende licht van de petroleumlampen en de laatste maan.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten