Mos in de duinen

Gisteren had ik een gesprek met een van de zusters. Ik had haar gevraagd naar de relatie tussen God en Kunst. Het Liobaklooster is namelijk een erg creatieve gemeenschap. De zuster weven, batikken, kleien, schilderen en bewerken hout. Zij leven van de opbrengsten van hun, prachtige, religieuze kunstproducten, zoals priestergewaden.

De zuster zei:'Als je aan god denkt, zie je mooie dingen. Als je God in je hart draagt, maak je dus als vanzelf mooie dingen. Dat doe ik niet. Dat gebeurt omdat ik God bij me draag. Elke keer als ik een schaal maak, plaats ik het in gedachten in het licht van God. Hij laat me zien waar ik nog aan moet werken, of wat al goed is.'

We hadden het ook over duisternis. Ik begon me te storen aan al die psalmen, die vaak nogal haatdragend zijn en de vijanden en heidenen het slechtste toewensen.
Dit zei de zuster daar onder andere op:
'Ten eerste zingen we dat om te zien uit welke traditie Jezus kwam. Op deze oude psalmen zijn later zijn vredige woorden gebaseerd. Maar ik zing ze vooral om te onthouden dat God niet alleen maar licht is, maar ook duisternis. En ik dus ook. Ik zing ze om mijn duistere kant te erkennen.'

Dus. Duisternis. En licht. God als duisternis erkennen, en mooie dingen maken omdat je niet anders kan als je aan god denkt. Bijna te tegenstrijdig.

Maar s middags liep ik door de duinen. In duisternis. Want ik was om allerlei futiele redenen in woede gevangen. Maar toen zag ik dat groene mos. Het oplichtende groene mos, met verfijnde takjes, midden in de grijze duinenzee. Op dat zachte bedje viel ik op mijn knieën. En ik bad: laat mij kiezen voor het licht.

Want daar gaat het om, zei de zuster: Dat we kunnen kiezen. Anders is het geen echte liefde. Liefde is een keuze.

Daar, op dat moment, koos ik voor het groene mos.
Als je aan God denkt, zie je mooie dingen.