Zacht reizen

In Granada sliepen wij bij een vriendin. Omdat zij niet genoeg bedden had, sliepen steeds twee van ons clubje van vijf op de grond. De laatste nachten was ik dat.
Ook al heb ik erg vaak gekampeerd en op matjes geslapen - deze vloer leek keihard. Ik werd ‘s nachts beurs wakker, met stijve heupen. Midden in de tweede nacht werd ik er zo boos van dat ik stond te stampen op de grond en omstandig mijn bedje verschoof in de hoop dat de tegelvloer een meter verderop zachter zou aanvoelen. Dat was natuurlijk niet zo.
Eenmaal weer terug op mijn mat bezonk de frustratie een beetje en bedacht ik me dat het weinig zin had om zelf net zo hard te worden als de vloer. Dat ik er beter in kon oefenen om zelf zachter te worden, in plaats van de vloer proberen zacht te stampen.

De gedachte dat de hardheid niet in de vloer zit, maar in mezelf, bleef de volgende dag bij me. En dat de hardheid dus ook niet in de veel te vroege ochtend zat, maar in mijn beleving.
‘Dit is voorlopig de laatste keer dat ik door Granada loop,’ zei ik tegen mezelf, terwijl ik voorovergebogen met mijn zware rugzak de heuvel van het Al Baicin opklom.
Mijn blik verzachtte. Ik zoomde in. En de knalgele broek, die op het dak van het knalwitte huis tegen een knalblauwe ochtendhemel hing te drogen, kwam knallend naar binnen. Aanwezig.

Ik kon zelfs lachen en mijn schouders ophalen, in plaats van ze te verkrampen, toen we een gehuurde auto om allerlei administratieve kwesties toch niet mee kregen.
We ademden diep in en reisden verder op onze eigen opblaasbare vliegende tapijten
naar de kust. We hadden helemaal geen auto nodig, de Spaanse bussen reden op onze wenken.

Eenmaal aan de kust, landde ik onverwacht hard op het zwarte kiezelstrand. De hoge witte flats leken te lelijk en te aanwezig om bij te ontspannen. Mijn zachte zwembadjes liepen leeg.
Maar daar was de zee. De deinende Middelandse zee. Als er iets is dat mij verzacht, dan zijn het wel brekende golven, frisse wind en de zoute zon. De golven sloegen naar binnen en namen alle kiezels met mee. Ik viel in slaap alsof ik op een zandstrand lag. Eindelijk.