Vandaag was de lente ver weg.
Ik stond op het achterdek van de Marius. Zuid west 6. Tegenwind. Dikke golven die uiteenspatten op het voordek. Ik had een maillot, een spijkerbroek en een zeilpak aan. Muts en handschoenen waren ook weer tevoorschijn gehaald.
De lente op zee is anders dan de lente op land. Nergens bloesems of vrolijk fluitende vogeltjes. De lente is een landseizoen.
Jarenlang heb ik de lente gemist omdat ik zoveel op zee zat. Ik maakte de lente pas echt mee toen ik in het bos ging wonen. Goh, de bomen krijgen eerst knoppen en bloemen voordat ze bladeren krijgen...
In mijn werkelijkheid waren ze kaal als ik vertrok en groen als ik terug kwam.
Nu, in het laatste weekend van maart, stond ik dus weer in mijn winteroutfit te ploeteren tegen golven en wind. Ik had het er zo meegehad dat ik voorstelde om terug te gaan naar de haven. Maar eigenlijk wist ik ook wel dat dat geen optie was.
Dus gingen we door. Hoogte winnen, heet dat in zeiltermen. Doorsteken naar de hoge kant, om daarna met de wind weg te kunnen vallen.
Stil staan en letten op kompas, golven, wind, motor, roer. Het was het laatste stuk winter dat ik nog, vol geduld, moest doorkruizen om bij de kust te komen.
Na twee uur stampen, zetten we de zeilen erbij. De wind was afgenomen. De golven lager. En daar gingen we, richting de haven, de lente tegemoet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten