Aan de kantlijn

Vanachter de roze klamboe voor mijn etalage kijk ik uit over het Herderplein. Herder was een Duitse dichter en schrijver uit de 18e eeuw. Nu rent er op het plein dat naar hem vernoemd is, een klein Marrokaans meisje in een fluoricerend roze jurkje achter haar opa aan. Op een bankje zitten vier vrouwen met hoofddoeken op en kinderwagens voor zich. Herder was een inspirator voor de verdedigers van de multiculturele samenlevening. Hij past hier goed in de 21e eeuw.

Gisteren heb ik een citaat van Herder op het raam geplakt. 'Zonder inspiratie slapen de beste krachten van de geest.' Van binnenuit lees ik het in spiegelbeeld. tseeg.

Hier in mijn atelier kan ik ongeneerd naar buiten kijken, terwijl niemand mij achter de roze klamboe ziet zitten. Dat is af en toe een prettige relatie met de buitenwereld. Dat je er wel mee in contact staat, maar dat je er niet echt in staat.

De eerste dagen dat ik hier zat, nu ongeveer anderhalf jaar terug, schreef ik dan ook vaak over het zitten aan de kantlijn van het leven.
Ondertussen heb ik dat op mijn muur geschilderd. 'Schrijf aan de kantlijn van jezelf.'

Waarschijnlijk moet ik hier binnenkort weg. Ik ga daardoor weer met andere ogen kijken. Dingen waar ik al lang aan gewend was, zie ik weer. Mijn eigen mintblauwe muren bijvoorbeeld. Toch mooi. Het beeld van de naakte vrouw op het plein. Bomen die opnieuw bladeren krijgen.

Ik begin weer te wortelen. Achter dit bureau. In mijn atelier. Aan de kantlijn van het multiculturele leven in de 21e eeuw, met een dichtende Duitser uit de 18e eeuw die over ons hoedt.

'Zonder inspiratie slapen de beste krachten van de geest.' Hier worden ze wakker.
.tseeg ed nav nethcark etseb eD