Love me tender

Een stukje Terschellinger 'Hier en Nu'.

Op het terras van het Heart Break Hotel, de strandtent bij Oosterend, die zichzelf ook wel aanprijst met de leus "De laatste koffie voor Ameland."
Het is zonnig. Het strand leeg, op een vrouw, een jongen en een hond na. Het zand is tropisch wit.
Ik bestel de salade geitenkaas met de naam 'Love me tender' en een witte wijn, ook al is het nog maar twaalf uur. Als de serveerster naar binnen loopt, hoor ik een aantal flarden van Elvis-muziek naar buiten waaien.

Opeens moet ik denken aan die jongen waarmee ik, heel lang geleden, in een donkere discotheek in Franeker heb staan zoenen. Ik kan me niets van hem herinneren - naamloze, gezichtsloze flard herinnering- maar wel de liefdesbrieven die hij me daarna stuurde. Die bestonden volledig uit de songteksten van Elvis. 'Love me tender, love me sweet,' schreef hij met hanenpoten.

De houten strandtent is lichtgeel geschilderd, de deuren babyblauw en de kozijnen zachtroze. Het is rustig. In de hoek alleen een groepje Duitse mannen met grijze ringbaarden en verbrande kale koppen. Ze bestellen een Burning Love Burger.

Ik sluit mijn ogen. Meeuwengekrijs. Zon. De branding ruist gestaag. Ik heb zijn brieven nooit beantwoord. Maar liet ze wel aan al mijn vriendinnen lezen.

Ik open mijn ogen. De dagsoep is mosterdsoep. De aanbieding: koffie met een appelmeisje voor 2,95 euro. Het seizoensbier Lentebock, aangeprezen naast de snert met bargekop. De vrouw, de jongen en de hond verlaten het strand weer.

Ik zak weer weg in de zon die me overspoelt. Elvis en de branding ruizen. Love you tender, love you sweet. Deze keer antwoord ik wel. Zwijgend. Aanwezig. JA JA JA.