Ik zit in mijn raam en kijk uit over het landgoed dat mij omringt. De lucht is vol. Zwaar en warm. Alsof het zo gaat regenen. De rode beuk, met zijn nog doorzichtige bladeren, staat in een bijna onzichtbare mist. De witte bloesems van de krentenboom hangen zwaar. De lucht is zwanger van regen.
Dat brengt mij in een flits naar India. Ik zie Ajay weer zitten op dat dakterras in Lucknow, terwijl wij, zoekende reizigers, aan zijn voeten zitten. Hij praat over de verlichting. Hij zoekt naar de juiste Engelse woorden om iets uit zijn Sanskriet tekst te vertalen.
'Entlightentment is here the way the monsoon hangs in the air in May, like eh, mmm..'
'We say than: the air is pregnant of rain,' zegt een van de Engelstalige reizigers.
'Yes, pregnant!' Ajay lacht breeduit. 'We are all the time pregnant of enlightentment.'
Ik liep vanmiddag door het bos. Heel traag en langzaam. Ik wiegde als een drachtig dier. Heupenwiegend, loom, sensueel. Ik bevruchtte de aarde met mijn stappen en de aarde bevruchtte mij. Ik was zwanger, heel even voelde ik het in heel mijn vrouw-zijn, van alle vrouwen die ik ben en kan worden. Van de moeder, maar ook van de niet-moeder. Van de schrijfster, de reizigster en de thuisblijfster. En van mijn eigen ontwaking.
Het is er al. En toch niet. Ergens daar tussen in leef ik.
Een onverwacht koud briesje steekt op. Ze kondigt een weersomslag aan. Loom. Alle tijd. Ik wacht. Hier in de vensterbank. Zwanger van de regen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten