Ik ben de laatste tijd een beetje o-tistisch. Ik zoek een veilige O om me in te nestelen. Wil mijn wereld zo klein en rond mogelijk maken. Nu zeil ik en dat is de perfecte manier om in mijn eigen wereldje te blijven, terwijl ik wel reis.
We zeilen over de Maas; ik zie wolkenpartijen, koeien, enorme essen in de wind buigen, fieters over de dijk. Maar ik kan gewoon blijven zitten op mijn achterdekje. Een stalen O. Waar al mijn favoriete O-woorden van vroeger weer opkomen. Ik maakte, toen ik nog aan boord woonde, een rangorde van favoriete woorden in mijn hoofd. Fok stond op 1. De bolder op twee. En de tros, waarin ik graag zat op het achterdek, was nummer 3.
Even ben ik weer dat meisje. O's zoekend in de wolken. De golven tellend. Me verstoppend in een tros. Luisterend naar het geluid van de wind in de bomen, in de zeilen. Otisme is po-etisch. De wereld is klein genoeg om de volle schoonheid ervan binnen te laten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten