Ook al ben ik nu een kleine week in Nederland, ik ben nog half in Hawaii. De jetlag -na de 25 uur durende vliegreis en het elf uur grote tijdsverschil- is stevig.
Overdag ben ik moe en 's nachts ben ik wakker. Ik leef nog volgens de Hawaiiaanse klok. Vermoeiend - maar ook magisch. Alsof het eiland me in die wakkere nachten roept. Nog iets wil zeggen -
'Niet zo snel meisje. Blijf nog even staan. Ruik de zwaveldampen van vers steen, kijk vanaf de kliffen of er walvissen of honu's voorbij schuiven. Rust een moment in dat oerwoud in de onderbuik waar kikkers nachtconcerten kwaken. Verblijf net onder de huid waar de oceaan breekt. Voel in je botten de zon, in je spieren de vele yoga-uren, onder je nagels de koffie. Blijf nog heel even in de nachtelijke Hawaiiaanse zon liggen. Nu kan het nog. Straks is ze weg - dit eiland - reik naar haar in de nacht.'
In deze wakkere nachten verzamel ik de elf uren die ik tijdens mijn vliegreis verloren ben. Ik eigen ze me weer toe. In deze nachten zoek ik toevlucht op het strand aan de rand van mijn hart, bezaaid met tiki's - beschermgoden. Zoals in die oeroude Hawaiiaanse nederzetting die ik op mijn laatste dag bezocht heb. Houten beelden kijken uit over zee, tempels van palmbladeren, monumenten van zwart lava gesteente. Vroeger was dit een plek, onder in een hoge baai, waar gevallen strijders en misdadigers een tweede kans kregen. Een plek waar jongelingen, ouderlingen en vrouwen veilig waren in oorlogstijd. Een heilige zone waar niet gevochten werd.
Als verloren tijdsreiziger zoek ik toevlucht in deze baai. Ik waak aan de kust. Ik heb het gevoel dat er daar, ergens aan een rafelig randje van mijn hart, iets zal aanspoelen. Ik weet niet wat. Maar dat doet er niet toe. Ik staar net zo lang over de zich herhalende zee, totdat de dag weer dag is en de nacht weer nacht.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten