Met de pen maak je niet alleen contact met de lezer, maar ook met je hersenen.
Tijdens mijn opleiding tot mindfulness trainer heb ik veel artikelen gelezen over de invloed van meditatie op de hersenen. Door na te denken over de manier waarop onze bovenkamer werkt, krijg ik ook nieuwe inzichten over schrijven. Daardoor begrijp ik beter, wat ik eigenlijk al wist – schrijven heeft een positief en sterk effect op de persoonlijke ontwikkeling.
Neem nu bijvoorbeeld een artikel dat in de Ode met het thema 'Lees en genees' van oktober 2010 stond.
Hierin werd een Amerikaans hersenonderzoek aangehaald dat een wonderlijk verband legt tussen woorden en de neurologische grondslag van emotionele trauma’s.
Het zit ongeveer zo: mensen met een posttraumatische stoornis zien hun traumatische herinnering steeds als een beeld of al een film voorbij komen. De zogenaamde visuele cortex is overactief. Maar het hersencentrum dat spraak produceert is gedeactiveerd. En daardoor lijkt de herinnering niet te kunnen samen gaan met woorden.
Het trauma is een zich steeds herhalende stomme film. Het ‘ondertitelen’ van deze traumatische herinnering, kan in het brein een verschuiving van het evenwicht te weeg brengen. De impact van de ongecontroleerde emoties wordt daardoor minder.
De taal kan dus als een hogedrukventiel werken. Door woorden te geven aan iets waar je eerst geen woorden voor had, haal je de druk van de hersenpan.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten