In een rechte lijn vertragen

Vandaag in de Trouw :

‘Wie over de afsluitdijk van Noord-Holland naar Friesland rijdt, doet dat trager dan omgekeerd. Gemiddeld rijden automobilisten er maar 112 kilometer per uur. In de richting van Friesland is de gemiddele snelheid 111 km, de andere kant op, richting het westen, 113 kilometer per uur.
Tijdens de 5 minuten dat er het hardst gereden werd, bedroeg de gemiddelde snelheid richting Friesland 120 km/uur en richting Den Oever 134 km / uur.’

Als je koerst richting het westen, versnel je blijkbaar. En als je je neus richting Friesland richt, vertraag je dus. Dit nieuwe feit, dat ontdekt is omdat de Trouw er een onderzoek naar had laten doen, liet mij vandaag niet meer los.

Voornamelijk omdat ik zelf een groot deel van de dag op weg was naar Friesland. In de trein weliswaar, en ook niet via de afsluitdijk, maar toch.

Ik weet niet wat het is. Maar ik voelde het vandaag ook. Die vertraging. Al starend over mistige weilanden, dommelde ik af en toe in slaap. Iets dat me thuis zelden overkomt. Ik staarde, droomde en mijmerde over het boek dat ik aan het lezen ben. Ik ging minstens 2 km per uur langzamer dan normaal.

Dat werd alleen nog maar erger toen ik op de boot stapte, richting Terschelling. Ik keek nauwelijks meer in mijn boek. Zag de drooggevallen zandbanken. De schuine groene boei. Stroom mee, maar toch ging ik langzamer. Daarom werkt de cursus Woorden jutten aan zee ook zo goed op dit eiland. Daarom schrijf ik hier zelf zo graag. Schrijven is gebaat bij vertragen. Je ziet meer. Er is ruimte voor nieuwe ideeën.

Ik ben benieuwd hoe ik op de terugweg in de trein zal zitten. Voorovergebogen achter mijn laptop - alsof het mijn stuur is? Slechts zelden uit het raam kijkend en met een ongeduld van minstens 120 km/uur?

Niet dat ik vertragen alleen maar idealiseer. Ik ben in Leeuwarden geboren, in Noord Groningen opgegroeid. Ik stikte bijna in al die traagheid, dat langzame gewauwel met die uitgerekte a's en o's. Al snel drukte ik het gaspedaal richting het westen in. Lekker, met 130 km / uur.

Maar na een tijdje benauwt ook snelheid. Hoe snel ik ook ga, ik kom niet van de grond. Ik blijf rondjes rijden rondom de stad. Duizelig voel ik me soms. En dan is het heerlijk om in een rechte lijn te vertragen. Over de dijk, over de spoorlijn. Met de neus richting Friesland.