Transitie 3 Ochtendmist

Transitie is ontwaken.

Thee heb ik nodig. En een schrift. Schrijven om te landen in de dag.
Om nog even te blijven hangen op die grens. Die maffe transitie van slapen naar waken.Mijn ochtendpagina’s zijn elke dag weer een verslag van deze transitietijd.
Eerst schrijf ik over mijn dromen. Dan over het uitzicht vanuit mijn atelier.
Mist. Mist. Mist. En dan langzaam wordt de daggeest wakker.
Wat ga ik vandaag doen?
O ja, me zorgen maken.
Stuk voor stuk worden de stemmen wakker.
Wat moet ik doen? Wat moet ik niet vergeten? Hoe moet ik zijn?
Transitie over. Terug in de kraakheldere dag.

Maar morgenochtend ben ik er weer. Op die vage tussengrens.
Het duurt steeds langer. Ik schrijf steeds meer pagina’s in de schemer.
Het is lekker. Om er nog niet helemaal bij te zijn.
Bijna alsof ik dan meer Ik ben dan overdag.
Een deel dat ik overdag vergeet, is in de ochtend nog wakker.
De nachtheks. De donkere schrijfster. De droomster.
In de transitiefase ben ik de nacht en de dag.

Mist helpt daarbij. Ze houdt de wereld klein.
Zo kan je de hele dag in een transitiefase blijven.
Net niet wakker worden.Niet verder kunnen kijken dan de bomen op het fort.
Geen rivier te zien. Geen brug te zien. Geen kerktorens aan de horizon.
Ik hoor wel veel meer.Ganzen, treinen, dauw die in het water druppelt

Ik ga met andere zintuigen kijken. Niet alleen met mijn ogen.
Dat gebeurt als je in transitie bent.
Dan kijk je met je oren. Met je vingers.
Dan zie je dingen alsof je ze voelt.
Een droomwereld. In de mist. De hele dag in de schemer lopen.
Even niet vooruit kijken. Maar hier blijven. Er bestaat immers niets anders.

Omsloten door transitie. Tussen bunkers, bomen.
Schrijvend. Elke druppel. Elk geluid.
De nachtleeuw brult. Ze blijft nog even wakker.