dinsdag 19 november 2013

Leven voor twee


Zwanger zijn gaat over ruimte innemen.

Dat realiseerde ik me toen ik vorige week de workshop Zwanger met Aandacht gaf.
Veel van de aanwezige zwangere vrouwen worstelden met hun eigen sterke en omvangrijke aanwezigheid.

De een met dat groeiende buikje. Dat niet meer in haar spijkerbroek paste. En wat haar belemmerde om vrijuit te joggen.
De ander stelde veel duidelijker haar grenzen dan eerst. En dat heeft natuurlijk een effect op de omgeving.
Iemand werd sneller boos, geïrriteerd.
Ik ook. Ik herken dat allemaal.
Ik sta regelmatig te gillen en te schreeuwen. Tegen mijn klerenkast, mijn spiegel en mijn partner.

En toen besefte ik, toen ik al die vrouwen hoorde praten; dit gaat over ruimte innemen.
Zowel fysiek als emotioneel.
Je lichaam neemt meer ruimte in. Je buien. Je hele zijn. En dat is onwennig.

Leven voor twee
Logisch. Want je bent niet meer in je eentje. Je bent twee. Je eet niet alleen voor twee. Je leeft voor twee. Werkt voor twee. Scheldt voor twee. Slaapt voor twee. Huilt voor twee. Drinkt voor twee. Geniet voor twee. Stelt grenzen voor twee. Alles dubbel.

Alsof ik voor twee personen op deze aarde incarneer, zo voelt dat.
Mijn lichaam is er niet alleen om mijn eigen ziel te belichamen, het is er ook om een andere ziel te belichamen. En om dat te doen – een ziel een lichaam te schenken – moet ik er he-le-maal zijn, hier in dit lichaam, op deze aarde en nergens anders.

Helemaal hier zijn
Ik had verwacht (gehoopt?) dat ik tijdens mijn zwangerschap zou veranderen. Spiritueler zou worden, zachter, dromeriger, rustiger. Maar wat me opvalt is dat ik juist meer mezelf ben. Dat ik dubbel mezelf ben.

Zowel in mijn valkuilen als in mijn krachten, groei ik. Neem ik meer ruimte in.
Ik was al een harde werker, maar nu maak ik soms zestig uur in de week. Ik kon vrij pittig reageren, nu nog feller. Ik wist dat ik afhankelijk kon zijn en bevestiging nodig had, nu zwelg ik af en toe in het ‘zie me, hoor me, geef me aandacht.’

Maar ook mijn krachten worden uitgelicht. De meditaties die ik begeleid zijn krachtig. Mijn teksten meer to the point. Ik blink uit in daadkracht.

Willen vluchten
Ik word uitvergroot. En dat is niet alleen maar prettig. Opeens zie ik mezelf in een lachspiegel, die mijn mond, kont en buik uitvergroot. Een uitvergroting van mezelf.

Ik wil daarvan regelmatig vluchten. Op retraite. Me verbinden met het hogere. Met rust. Iets minder aards, lichamelijk, onredelijk. Ik wil op een meditatiekussen verbondenheid en eenheid voelen. Geen agressie en irritatie. Ik verlang naar die roze wolk, waarop ik kan drijven.

Maar het lijkt wel alsof dat hemelse steeds minder bereikbaar wordt. Omdat ik zo zeer incarneer, dat ik alleen maar hier op aarde kan zijn.

Er helemaal mogen zijn
En ergens is dat ook een opluchting. Om echt mezelf echt te zijn en te zien. Zonder de gewoonlijke ‘sorry dat ik er ben’s’ en ‘ ik bedoel het niet zo’s’. En alle krampachtige pogingen om eigenlijk iemand anders te zijn.

De zwangerschap geeft me de kans echt hier te zijn, te zijn wie ik ben.

Dat wil niet zeggen dat ik al die emotionele overreacties goed wil praten. Het gaat er vooral om dat ik niet perfect hoef en kan zijn. En dat ik niet kleiner hoef te zijn dan ik ben. Niet mooier, niet beter.

En ik heb het gevoel dat dat me ook zal helpen bij mijn aanstaand moederschap.
Want ik kan er toch alleen maar voor een ander zijn, als ik er zelf volledig ben?
En ik kan toch alleen maar een ander accepteren, als ik mezelf accepteer?

Hier op aarde landen
Ik maak een mens en daardoor word ik zelf meer mens.
Ik land steeds meer op deze aarde. In dit lichaam. Zodat ik een lichaam door kan geven.
Ik zie ook steeds meer de pracht van deze planeet. De opschijnende herfstblaadjes. Hoe onhandig mensen van elkaar houden. De ochtendmist.

In deze groeiende aanwezigheid zit helderheid en heel veel liefde. Ik ben zwanger van het leven. Ik ben zwanger van mezelf.

Ondanks de huilbuien, de wakkere nachten en de irritaties, houd ik meer van dit leven dan ooit. Want dit is wat het is, dit is wie we zijn, en dat is wat het mag zijn.

Het leven stroomt door me heen en ik mag er zijn voor twee.

1 opmerking: