woensdag 22 maart 2017

Roze dolfijnen

Tijdens onze recente reis door India heeft mijn dochtertje Kamal me geleerd om anders naar India te kijken. En naar mijn eigen leven.'We maken allemaal ons eigen verhaal.'

Een nieuwe wereld komt langzaam binnen
We zitten in de trein in India, op de grond een bedelaar, een jongetje die de grond veegt en die ik daarna 10 roepies geef. Mijn dochter kleurt een muis in en zingt ' piep zegt de muis in het voorhuis.'
We lopen naar een tempel, langs een rij van wel vijftig bedelaars.  Kamal heeft haar vingers in de mond, sabbelt en droomt weg. Ik weet niet waar ze is, maar die bedelaars ziet ze niet.

Net zoals ze ook alle kleurrijke sari's niet ziet. De saddhu's. De crematievuren voor onze neus.

Een nieuwe wereld zien we niet in een keer. Ze opent zich langzaam voor ons. Dingen die te anders zijn, ziet Kamal niet, ze komen niet door haar filter heen.

Wel ziet ze de koeien op de straat. En de apen. En de papegaaien en de schoolkinderen in uniform. Dat sluit aan bij haar wereld. Daar kan ze wat mee.

En terwijl ik op de trappen van de Ganges zit, en naar een dansende Kamal kijk, vraag ik me af of er misschien ook dingen zijn die ik niet zie omdat ik er nog niet klaar voor ben. Omdat het niet door mijn filter heen gaat, ik ze nog niet kan herkennen. Wat is voor onze neus zonder dat we het zien?

Kijken met gewone ogen
We denken de wereld te kennen, maar we kennen ons eigen filter niet. We kijken met oude ogen. We refereren alles aan onze 'gewone' wereld. De plek waar we vandaan komen, dat wat we gewend zijn te zien.

Steeds meer begin ik te begrijpen dat het loslaten van je gewone, oude manier van kijken, het 'ongeloven' van je eigen gedachtepatronen en zienswijzen, de meeste beoefening vraagt. Nog meer dan bereid te zijn om nieuwe denkwijzen aan te nemen.

De weg onderweg maken
Toen wij op een dag naar een tempel reden, reden wij over een weg die ter plekke gemaakt werd. Een man met een schaal met stenen op zijn hoofd liep voor onze jeep, en stortte dat in een kuil. Wij hobbelden er daarna overheen.

En zo leven we ook, over wegen die we maken terwijl we rijden. Er is niet bam, een nieuwe wereld. De nieuwe weg glijdt over de oude heen. Je leert nieuwe woorden terwijl je in oude kuilen valt. Mijn kuilen zijn gemaakt van niet-liefde; ik zie wat er niet is, wat ik niet krijg, wat ik tekort kom. En ik kan dat niet in een keer 'ongeloven'. Dat gaat steen voor steen. Schaal voor schaal vul ik mijn eigen gaten.

Nieuwe ogen openen
En heel langzaam zie je dan opeens dingen die je eerst niet zag. Hey, kijk Kamal, er staan hier rieten huisjes naast de weg. Hey, Nanda, kijk, er is meer dan genoeg liefde.

En ook al kost het werk en aandacht, om de gewone wereld achter me te laten, en nieuwe ogen te openen, die meer-dan-genoeg-liefde hoef ik niet op te bouwen, te forceren of op te eisen. Die is er al, die stroomt met me mee, of ik het nu zie of niet.

Rivier naast de weg
Hoe langer ik over die weg rijd, hoe meer ik zie dat er een rivier naast mijn weg stroomt. Een rivier die zich niets aantrekt van mijn aannames, die oud en nieuw verenigt, die er gewoon is. Het nieuwe stroomt naar me toe en ik kan het zien als ik mijn ogen er voor open.

'Weet je dat er roze dolfijnen in de Ganges leven,'  zeg ik tegen Kamal als we weer in Varanasi zijn.
'Echt waar mammie?' Ik knik. Twintig jaar geleden heb ik er eentje gezien.
'Ik zie 'm, ik zie 'm!' zegt Kamal, ze wijst naar iets in de rivier. Roze dolfijnen zijn haar niet vreemd, die springen zo daar haar filter heen, naar binnen.

Fantasie en werkelijkheid
Hoe onwerkelijk India af en toe voor haar is, zo werkelijk is haar fantasiewereld. Ze loopt als een leeuw over straat, danst als een prinses om een meer, zwemt als een vis door de mensenmassa. En als er twintig jongens om haar heen staan te staren, speelt zij dat ze snoepjes eet. En die snoepjes zijn echter dan die jongens.

India is niet een vreemd, bedreigend land voor haar, zoals ik van te voren had gevreesd. India is een verlengde van haar innerlijke wereld. Haar fantasiewereld is echter dan India. Of in ieder geval zo echt dat ze niet onderdoet voor India.

De wereld is een verlengde van onze innerlijke wereld. Je ziet wat je kan zien, je ziet wat je zelf verzint. We maken allemaal ons eigen verhaal.

There is a river next to my road
There is flow next to my work
There is love next to my never enough
There is magic next to my reality

There is a child in my car
teaching me how to enter a new world
There is a teacher in my heart
learning me how to disbelief my mind

There is a river next to my road
It only takes a short look to see her
Lotus flowers floating full potential
It just takes a second to see eternity